ప్రేమ ఓ అందమైన, అనిర్వచనీయమైన అనుభూతి అంటూ జగమంతా ఒప్పుకుంటుంది. అందుకే తన ప్రేయసి సన్నిధిలో ప్రియుడు ఈ లోకాన్నే మర్చిపోతుంటాడు. ఈ లోకంలో ఆమె తప్ప మరెవరూ లేరన్న స్థితికి ప్రేమికుడు వెళ్లిపోతాడంటే ప్రేమ లోకానికి ఎంతటి అమోఘమైన శక్తి ఉందనే విషయం మనకు అర్థమవుతుంది.
ఏకాంతం, చక్కటి ప్రకృతి, పక్కనే మనసు దోచిన చిన్నది ఉంటే ఇక ఏ ప్రేమికుడికైనా నిద్రాహారాలు అవసరమవుతాయా చెప్పండి. కానీ... అదే ఏకాంతం, అదే ప్రకృతి కాస్త ఎక్కువ సేపు తమతో సహవాసం చేస్తే... దానికి తోడు ప్రేయసి కాస్తా ముచ్చటగా కనిపిస్తే ఇక ఆ ప్రేమికుని మదిలో ఎన్నెన్ని భావాలు చెలరేగుతాయో ఊహించడం కష్టం.
తన ఒంటరి ప్రపంచంలో ప్రేయసి ప్రవేశించి పక్కనే కూర్చుని లోకాన్నే మరిపింపజేస్తుంటే ఏ ప్రేమికుడైనా తనను తాను మర్చిపోవడం సహజమే. అయితే ఆ మర్చిపోవడం అన్నది మానసికంగా అయితే అది భావావేశం అవుతుంది. కానీ చిక్కిన ఏకాంతంలో ప్రేయసి సమక్షంలో ప్రేమికుడు శారీరకంగా తనను తాను మర్చిపోతే ఇక అది ఏ రకమైన ఆవేశానికి దారితీస్తుందో చెప్పాల్సినపని లేదు.
అయితే ఇలాంటి సమయంలోనే ప్రతివారూ కాస్త వివేకాన్ని ప్రదర్శించాల్సిన అవసరం ఉంది. ప్రేమ అనేది ఇద్దరి మనసులు ముడిపడడానికి, భవిష్యత్ జీవితానికి అవసరమైన ప్రేమ, అనురాగాల్ని పంచుకోవడానికి మాత్రమే అని ప్రేమికులు ఇలాంటి సమయంలోనే గుర్తు చేసుకోవాలి.
ఈ దశలో మనిషి మానసికంగా మాత్రమే ఆవేశానికి గురైతే అది వారి ప్రేమ తీవ్రతను తెలియజేస్తుంది. అలాకాకుండా ప్రేమించే దశలోనే మనిషి శారీరక ఆవేశానికి గురైతే అది ఎలాంటి వాటికి దారితీస్తుందనే విషయంలో ఇక్కడ చర్చ అనవసరం. ఒకవేళ ప్రేమించే దశలో శారీరక అవేశం అనేది ఊహించని సంఘటనగా జరిగిందే అయినా ముందు ముందు దాన్ని కొనసాగించమంటూ మనసు గోల చేస్తుంది.
అలా మనసు చేసే గోలతో మనిషి గతి తప్పే అవకాశం ఉంది. అందుకే ప్రేమించే సమయంలో ప్రతి ప్రేమికులు తమ ప్రేమ మైకానికి కాస్త పగ్గాలు వేయాల్సిన అవసరం ఉంది. అలా పగ్గాలు వేసినపుడే భవిష్యత్‌లో వారు పెళ్లి బంధంతో ఒకటైనపుడు ఓ అద్భుతమైన అనుభవం ఆ ప్రేమికులకు సొంతమవుతుంది.
